De kracht van de ZZP-er
De kracht van de ZZP-huisarts alias de waarnemer
‘Wat ben ik blij dat u er weer bent, dokter Backhuys’, zegt ze. Ze is mijn eerste patiënte vandaag. Ik ben net terug van vakantie en een warmer welkom had ik mij niet kunnen wensen. Ik werk als vaste waarnemer in een praktijk in Rotterdam. In deze grote stad is het moeilijk om elke inwoner te voorzien van een huisarts. Het vak is een beetje te grabbel gegooid de afgelopen 23 jaar.
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Met die slogan heeft de overheid 35 jaar geleden in zekere zin haar eigen glazen ingegooid. Nog altijd is het zo dat in de meeste gevallen de taken niet evenredig verdeeld zijn in een gezin. Vrouwen hebben nog vaak meer zorgtaken als het de kinderen betreft en zijn vaker mantelzorger voor familieleden, om maar wat te noemen. Het is dus een idioot idee dat wij vrouwen al deze taken naast een fulltime baan (goed) zouden kunnen doen. Dus die slimme meid, ja die kiest om haar taken goed te verdelen om alle ballen hoog te kunnen houden. Die slimme meid gaat parttime werken.
Ik voed mijn kinderen alleen op en wil graag naast mijn belangrijke taak als MAPPA (mama en papa tegelijk) ook werken als huisarts. Als huisarts- ZZP-er kan ik dit al 23 jaar doen. Ik zorg voor continuïteit en stabiliteit thuis, maar ook voor de patiënten in de praktijk in Rotterdam. Juist als waarnemer kan ik hiervoor zorgen.
Ik zal dit uitleggen. Waarnemers worden ingezet op momenten dat er zieken zijn op de werkvloer of als er nascholing is of elke andere reden waarom er een tekort aan personeel is. Juist de waarnemer zorgt dat een praktijk kan blijven draaien, dat Rotterdam eerstelijnszorg kan blijven verlenen aan haar inwoners.
Als waarnemer werk ik twee dagen vast op de praktijk. Ik kan op andere dagen de gaten vullen als dat nodig is. Ik ben namelijk als ZZP-er flexibel, dat is de reden dat ík ZZP-er geworden ben. Bovendien betekent niet werken, niet verdienen. Het is maar helemaal de vraag of een vaste werknemer net zo flexibel gaat zijn als de nood aan de man is. Voor de praktijk is het prettig dat er een vast gezicht is, iemand die bovendien bereid is om mee te denken hoe gaten moeten worden opgevuld. Patiënten zien graag een vast gezicht. Dit geldt voor u toch ook, of niet? Bovendien wordt de praktijk toch een beetje een vaste plek, ik krijg ownership van de groep mensen waar ik voor mag zorgen. Ik werk hard, en voel mij deel van het geheel. Ik heb heel veel meerwaarde: ik ben het vaste gezicht als de eigen huisarts er niet is én ik ben heel flexibel dus ik kan makkelijk inspringen op dagen dat het nodig is.
Met de beste bedoelingen wil de overheid, vanuit een soort bescherming naar mij (heb ík dat als meid met een academische graad echt nodig?), dit nu mij, mijn patiënten, mijn collega's en mijn kinderen afnemen. De overheid realiseert zich niet voldoende dat de kans dat ik ‘uitgebuit’ word als ik in loondienst ga bij een grote partij (denk nog eens aan Co-med??) vele malen groter is dan wanneer ik gewoon mijn eigen bonen dop, mijn eigen verantwoordelijkheid neem. Mijn verantwoordelijkheid naar mijn patiënten, mijn collega’s en mijn kinderen.
Door de maatregelen die nu bedacht zijn om werknemers te beschermen gaan echt niet meer waarnemers als praktijkhouder aan de slag, nee dit geeft mogelijk juist ruimte aan (overenthousiaste) managers en investeerders om over de hoofden van de zorgprofessionals veel geld te verdienen door loondienstconstructies en detacheerbedrijfjes.
Als we nog een poging willen wagen om de huisartsenzorg in Nederland te laten voortbestaan dan is het mijns inziens van levensbelang om de ZZP-huisarts, de waarnemer, in ere te houden.
