Stervensbegeleiding in Corona Lockdown

Stervensbegeleiding in Corona Lockdown

Ergens in de verte hoor in de telefoon gaan, mijn werktelefoon. Het enige licht in mijn slaapkamer komt van mijn wekker 23:12 Ik neem op.

‘Dokter, met Irene. Yves is zojuist overleden.’

Het is even stil. We praten samen wat, ik condoleer Irene en beloof in de loop van de volgende dag te bellen. Klaarwakker lig ik in bed en laat mijn gedachten de vrije loop. Wat is het snel gegaan.

Yves sprak ik voor het eerst op vrijdag 20 maart. Vier dagen daarvoor was Nederland in intelligente lockdown gegaan. De praktijk is alleen nog open voor spoedgevallen en de rest moet wachten. Maar wat zijn échte spoedgevallen en is dat wachten voor andere kwalen wel verantwoord? Omdat ik in de categorie ‘hoog risico’ val werk ik zoveel mogelijk vanuit thuis. Ik bel mensen op of doe beeldbellen. Zo schat ik in of hun kwaal kan wachten en zo ja of we dan in die tussentijd al iets kunnen doen aan bijvoorbeeld onderzoek.

En zo belde ik die vrijdag 20 maart met Yves, een 62 jarige man van Franse komaf. Ik heb hem en zijn partner nog nooit ontmoet. Zij zijn patiënt bij een van mijn collega’s. Yves werkt zelf in de zorg.

‘Dokter ik heb een knobbel onder mijn ribben rechts en ik denk zelf dat het niet goed is.’

Als ik wat doorvraag gaan er alarmbellen rinkelen, maar Yves valt niet in de categorie spoedgevallen zoals die op de praktijk is afgesproken. Ter overbrugging voor het weekend geef ik mijn nummer mocht er iets zijn. Ik laat bloed prikken en in samenspraak met de internist een echo. Het is dinsdag, vier dagen na ons eerste contact, met klamme handen toets ik het nummer van Yves in.

‘Hi dokter, zeg het maar het is foute boel hè?’

‘Ja Yves, ik kan het niet mooier maken. Het zit overal en we denken dat je nog ongeveer 2 weken hebt.’

‘Ja dokter, het is zoals het is. Eigenlijk wist ik het al. Ik wil niet naar het ziekenhuis, laat ik dat heel duidelijk zeggen. Ze kunnen toch niets doen en met deze COVID ellende kan Irene niet meer bij mij zijn. Nee laat mij maar gewoon thuis. Ik weet dat ik doodga en de tijd die ik nog heb ben ik het liefste thuis. Ik zou nog wel heel graag met Irene trouwen dokter, het is er nooit van gekomen ziet u. Het stadhuis in Rotterdam heeft daarvoor een brief van u nodig.’

‘Dat regel ik Yves’, zeg ik.

‘Ik zal ook elke dag bellen. Als jullie mij tussendoor nodig hebben dan weten jullie mij te vinden.’

‘Merci.’

Donderdagmiddag 26 maart, de telefoon gaat, het is Yves.

‘Dok, we zijn getrouwd, het is gelukt, de zon schijnt, God kijkt mee.’

Mijn ogen schieten vol als ik hem feliciteer. De twee weken die volgen worden voor Yves en Irene steeds zwaarder. Voor hen is COVID-19 bijzaak. Yves is een gelovig man. In vol vertrouwen heeft hij 2 weken geleden zijn lot aanvaard. ‘Pasen moet ik echt nog wel kunnen halen, dokter’ zei hij. Het is Stille Zaterdag, Yves kan niet meer, hij heeft zoveel pijn. We bellen 2-3 keer per dag. De pijn is bijna ondraaglijk. Steeds schroeven we de pijnstilling een beetje verder op. Er is in al die tijd geen klacht over de lippen van Yves gekomen.

En nu is het dan tweede Paasdag en lig ik hier in bed. Wat is het snel gegaan en wat troost het om te weten dat Yves vol vertrouwen naar zijn Schepper is gegaan. De wereld om ons heen is vol COVID-19 en ondanks dat COVID-19 ook ons als gezin heeft geraakt realiseer ik mij dat er meer is dan alleen COVID-19.

Een gevoel van dankbaarheid komt over mij. Dankbaar dat ik er voor mijn patiënten mag zijn, dat ik al die jaren ervaring mocht opdoen waar ik nu op kan varen, dat deze telefonische stervensbegeleiding op mijn pad gebracht werd, dankbaar voor mijn vertrouwen in Goddelijke leiding, voor de kracht die ik telkens krijg om dit vol te houden. Dankbaar voor alle zegeningen, ik tel ze elke dag en zo voel ik mij ondanks alle strijd in de wereld gelukkig. Immers geluk maakt niet dankbaar, maar dankbaarheid maakt gelukkig.

(De namen en specifieke data in deze blog zijn om privacy redenen gefingeerd)